Jerzy Nowosielski zaliczany jest do grona najciekawszych twórców XX wieku, a jego obrazy do najbardziej rozpoznawalnych. Ten związany z krakowskim środowiskiem artysta był również długoletnim pedagogiem tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, ale przede wszystkim erudytą o szerokich horyzontach. Wychowany na styku dwóch religii w czasie, gdy kształtowało się środowisko artystyczne polskiej awangardy, wykształcił własny język malarski oparty o elementy charakteryzujące wschodnie ikony. Przypadające na latach 60. XX wieku sukcesy artystyczne Jerzego Nowosielskiego zbiegły się w czasie z sformułowaniem kanonu podejmowanego przez malarza i szeroko rozumianego tematu sacrum. Jego dwuwymiarowe dzieła, o wyraźnie zaznaczonym rysunku, z bohaterami płócien, którzy zostali pozbawieni cech charakterystycznych, sposobie kadrowania kompozycji, w przypadku portretów niemal w całości wypełniających płótno, zyskały hieratyczną dystynkcję i godność, ale nie wyniosłość. Dzięki tym zabiegom Jerzy Nowosielski osiągnął zunifikowany model, panteon osobistego sacrum.
